Φόβοι

Ένα λευκό κομμάτι χαρτί που με κοιτά στα μάτια,
μια πένα γατζωμένη στο χέρι
κι ένα μυαλό που σιγά σιγά θολώνει...

Σε λίγο -ξέρω πια καλά-
τα μάτια θα γυρίσουν, κοιτώντας προς τα μέσα,
και ψάχνοντας αυτά που ακόμα δεν έφτασαν στη σκέψη...

Και θα σας βρουν εκεί, ζαρωμένους στη γωνιά σας,
σκεπασμένουν με δικαιολογίες και ψέματα
μα γυμνούς, ολόγυμνους στο φως της αλήθειας, φόβοι μου.

Θα τσιρίζετε, θα κλωτσάτε, θα φωνάζετε με όλη σας τη δύναμη
μα εγώ θα σας κρατώ γερά...
Και θα σας σχεδιάζω σε τούτο το χαρτί.

Ώσπου πια δε θα σας μείνει τίποτα κρυφό,
θα χάσετε όποια εξουσία, όποιο λόγο ύπαρξης...
Κι η πένα θα σπρώξει το χέρι μακριά της.