Κούραση

Δεν ξέρω τι να γράψω αυτή τη νύχτα.

Ίσως μεγάλωσα, ίσως απλά να ωρίμασα,
πάντως κουράστηκα.

Κουράστηκα να λέω αλήθειες και να ακούω μισόλογα.
Κουράστηκα να φωνάζω και να μου απαντούν ψιθυρίζοντας.

Δε φοβάμαι, δε σταματώ, απλώς κουράστηκα...

Che fece ... il gran rifiuto

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα

ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι

νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τόχει

ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντας τὸ πέρα

πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.

Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἂν ρωτιοῦνταν πάλι,

ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι ὅμως τὸν καταβάλλει

ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστὸ — εἰς ὅλην τὴν ζωή του.

Κ. Π. Καβάφης

Απέραντο γαλάζιο

Ένα απέραντο γαλάζιο η ζωή...
Ξανοίγεται μπροστά σου,
μένει πίσω σου...

Όπως και τότε.
Τότε που έφυγες για πολλοστή φορά
να κυνηγήσεις τ' όνειρό σου...
Κι όταν το έπιασες, ένιωσες άδειος...
Σαν να το είχες κάνει από παλιά δικό σου.

Και έτσι καταλήγεις:

Δεν είναι το "όνειρο" η ζωή.
Είναι το "έφυγες",
είναι το "κυνηγήσεις",
είναι το "έπιασες".

Κι είναι και εκείνο το απέραντο γαλάζιο
που μέσα του θα πλέεις για πάντα.

Η θάλασσα είναι η ζωή.

Ούτε το καράβι, ούτε το νησί.

Punto.

No hay espacio más ancho que el dolor,
no hay universo como aquel que sangra.

Pablo Neruda

Δύναμη

Πότε κατάλαβες πόσα πολλά μπορείς να δώσεις;
Πόσα μπορείς να θυσιάσεις...
Πόσα να φτύσεις κατάμουτρα...

Πότε κατάλαβες πόσα πολλά σημαίνει ένα χαμόγελο;
Πόσα μια ματιά...
Πόσα ένας λόγος...

Πότε κατάλαβες πόσα χρειάζεσαι για να ζήσεις;
Πόσα για να ζήσεις καλά...
Πόσα για να ζήσεις γεμάτος...

Όταν ανακάλυψες τη δύναμή σου...

Αλήθεια

Πάντοτε με γοήτευε η αλήθεια.
Με προκαλούσε η δύναμή της, η αμεσότητά της, η σκληρότητά της.
Το πόσα πράγματα καταφέρνει μόνη της, και πόσα μπορείς να καταφέρεις κι εσύ μαζί της.
Σαν το μωρό τραβάει τα βλέμματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα πάνω της.
Σαν το μωρό όταν κλαίει, σαν το μωρό όταν γελά και χαίρεται όλη η πλάση.
Σαν το μωρό όταν σκέφτεται και σκοτεινιάζει, μέχρι να καταλήξει στην πιο απλή εξήγηση που θα βρει...
Μια απλοποιημένη εξήγηση είναι η αλήθεια. Σε βγάζει από το τέλμα, σε γαληνεύει και σε οδηγεί μέσα από τα δικά της μονοπάτια, αγνοώντας το δαίδαλο των "γιατί" σου. Και πόση δύναμη έχει, αλήθεια.
Μπορείς να τη μακιγιάρεις για να ταιριάξει σε κάθε κώδικα εμφάνισης, να τη ντύσεις με κουρέλια, μετά με μετάξια, μα ξέρεις καλά πως θα έρθει η στιγμή που θα την αποθέσεις ολόγυμνη στα πόδια αυτού που την αξίζει.
Και τότε πια δε σου ανήκει. Είναι δική του.
Το σιχαίνεται να μένει μόνη, η αλήθεια.
Και φοβάται όταν την αφήνεις μπροστά σε κάποιον άγνωστο για εκείνη ολόγυμνη. Κλαίει, χτυπιέται, και τσιρίζει όσο τα μικρά της πνευμόνια το επιτρέπουν.
Μα εσύ είσαι σίγουρος πως αυτός στον οποίο την άφησες θα την πάρει αγκαλιά, θα την χαϊδέψει τρυφερά, θα την ντύσει με ρούχα που θα έχουν τη δική του μυρωδιά για να μην κρυώνει και θα τη νανουρίσει ώσπου αυτή, ήρεμη πια, να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του.
Και η δίκη σου απορία θα είναι πάντοτε η ίδια,
καθώς θα απομακρύνεσαι κλέβοντας ματιές πάνω από τον ώμο σου.
Θα σε κοιτάξει ο νέος γονιός της αλήθειας σου;
Θα σου γνέψει "ευχαριστώ";
Θα σε καλέσει κοντά του για να μοιραστείτε το μέλλον της;

Φόβοι

Ένα λευκό κομμάτι χαρτί που με κοιτά στα μάτια,
μια πένα γατζωμένη στο χέρι
κι ένα μυαλό που σιγά σιγά θολώνει...

Σε λίγο -ξέρω πια καλά-
τα μάτια θα γυρίσουν, κοιτώντας προς τα μέσα,
και ψάχνοντας αυτά που ακόμα δεν έφτασαν στη σκέψη...

Και θα σας βρουν εκεί, ζαρωμένους στη γωνιά σας,
σκεπασμένουν με δικαιολογίες και ψέματα
μα γυμνούς, ολόγυμνους στο φως της αλήθειας, φόβοι μου.

Θα τσιρίζετε, θα κλωτσάτε, θα φωνάζετε με όλη σας τη δύναμη
μα εγώ θα σας κρατώ γερά...
Και θα σας σχεδιάζω σε τούτο το χαρτί.

Ώσπου πια δε θα σας μείνει τίποτα κρυφό,
θα χάσετε όποια εξουσία, όποιο λόγο ύπαρξης...
Κι η πένα θα σπρώξει το χέρι μακριά της.

Ξαφνικά

Και ξαφνικά κατάλαβες πως δεν έχεις κάνει τίποτα
Και ξαφνικά κατάλαβες πως φοβάσαι το άγνωστο... Εσύ...
εσύ που δεν τρόμαξες στους πιο αλλόκοτους καιρούς...
Και ξαφνικά κατάλαβες πως σου λείπει αυτό που δε γνώρισες
Αυτό που έδιωξες τόσες φορές από κοντά σου
χωρίς να του κάνεις χώρο για να ξαποστάσει δίπλα σου
Και ξαφνικά κατάλαβες πως η ψυχή σου
δε χορταίνει με στιγμές
Πως η καρδιά κουράστηκε και σκούριασε
Και παίρνεις την απόφαση
Μα ήδη πέφτει ο ήλιος... Δε φτάνει το φως...
Αύριο...

Μούσα

Σε περίμενα καιρό πάλι
Κι εσύ ήρθες, όπως έρχεσαι πάντοτε... Ξαφνικά...
Ξάφνου κατέλαβες το μυαλό μου και το 'κανες δικό σου... Εσύ...
Μονάχα εσύ μπορείς... Ίσως και μόνο εσύ να θες...
Η ακόμη μπορεί και μόνο εσένα να αφήνω...

---

Κι εγώ το πιστεύω, μου λες...

Πως η ζωή είναι παλαίστρα και μόνο ο δυνατός...
Μόνο ο δυνατός μπορεί και νικά τους φόβους του.
Πως η ζωή είναι ένας αγώνας κόντρα στον εαυτό μας...
Εμείς οι ίδιοι πληγώνουμε την καρδιά μας...
Εμείς οι ίδιοι θρέφουμε τις πληγές μας
και τις κρατούμε ανοιχτές όσο θέλουμε...
ή όσο αντέχουμε...
Κι είμαστε πάλι εμείς που τις κλείνουμε
ποτίζοντάς τες με δάκρυα...

---

Κι εγώ το πιστεύω, μου λες...

Πιστεύω στον άνθρωπο, και στη δύναμή του...
Πιστεύω πως μόνο ο άνθρωπος αποφασίζει,
ζυγίζοντας μέσα του αυτά που τον τραβούν κοντά τους
Και τότε, όταν πια ξέρει, όταν διαλέξει,
ανοίγει τα φτερά του...
Κι αφήνεται να αιωρείται, αν οι αγέρηδες τον συνοδεύουν...
Και μοχθεί, όταν φυσούν κόντρα στο προσωπό του και πεισμώνει.
Τότε κλείνει τα μάτια...
Και αφήνει τον ίδιο του τον εαυτό να τον κατευθύνει...
Άλλοι το λεν καρδιά, άλλοι μυαλό, άλλοι άνθρωπο...
Τα μάτια πια δεν βοηθούν, δε βλέπουν...

---

Γιατί είναι δύσκολο να πετάς κόντρα στον άνεμο...

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
---
Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊνά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
---
Πάντα στον νου σου νά 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
---
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
---
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Κ. Π. Καβάφης

----------
Το ταξίδι έχει απο καιρό ξεκινήσει...
Αφιερωμένο σε εκείνους του μαγνήτες,
που τραβάνε πάνω τους το κομπάσο της ζωής μου...
Στρέφω την πλώρη προς αυτά που με διδάξατε και τραβάω μπροστά...

Τραβάω μπροστά - πληγώνοντας τα κύματα...
Τραβάω μπροστά - πορεία μελετημένη μα κρυφή...
Τραβάω μπροστά - βάζοντας πλάτη τον καιρό και κάνοντας αλλόγυρο
εκεί που τα βράχια ξέρω πως μπορούν να με πονέσουν...
Έρχομαι...