Αλήθεια

Πάντοτε με γοήτευε η αλήθεια.
Με προκαλούσε η δύναμή της, η αμεσότητά της, η σκληρότητά της.
Το πόσα πράγματα καταφέρνει μόνη της, και πόσα μπορείς να καταφέρεις κι εσύ μαζί της.
Σαν το μωρό τραβάει τα βλέμματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα πάνω της.
Σαν το μωρό όταν κλαίει, σαν το μωρό όταν γελά και χαίρεται όλη η πλάση.
Σαν το μωρό όταν σκέφτεται και σκοτεινιάζει, μέχρι να καταλήξει στην πιο απλή εξήγηση που θα βρει...
Μια απλοποιημένη εξήγηση είναι η αλήθεια. Σε βγάζει από το τέλμα, σε γαληνεύει και σε οδηγεί μέσα από τα δικά της μονοπάτια, αγνοώντας το δαίδαλο των "γιατί" σου. Και πόση δύναμη έχει, αλήθεια.
Μπορείς να τη μακιγιάρεις για να ταιριάξει σε κάθε κώδικα εμφάνισης, να τη ντύσεις με κουρέλια, μετά με μετάξια, μα ξέρεις καλά πως θα έρθει η στιγμή που θα την αποθέσεις ολόγυμνη στα πόδια αυτού που την αξίζει.
Και τότε πια δε σου ανήκει. Είναι δική του.
Το σιχαίνεται να μένει μόνη, η αλήθεια.
Και φοβάται όταν την αφήνεις μπροστά σε κάποιον άγνωστο για εκείνη ολόγυμνη. Κλαίει, χτυπιέται, και τσιρίζει όσο τα μικρά της πνευμόνια το επιτρέπουν.
Μα εσύ είσαι σίγουρος πως αυτός στον οποίο την άφησες θα την πάρει αγκαλιά, θα την χαϊδέψει τρυφερά, θα την ντύσει με ρούχα που θα έχουν τη δική του μυρωδιά για να μην κρυώνει και θα τη νανουρίσει ώσπου αυτή, ήρεμη πια, να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του.
Και η δίκη σου απορία θα είναι πάντοτε η ίδια,
καθώς θα απομακρύνεσαι κλέβοντας ματιές πάνω από τον ώμο σου.
Θα σε κοιτάξει ο νέος γονιός της αλήθειας σου;
Θα σου γνέψει "ευχαριστώ";
Θα σε καλέσει κοντά του για να μοιραστείτε το μέλλον της;