Μούσα

Σε περίμενα καιρό πάλι
Κι εσύ ήρθες, όπως έρχεσαι πάντοτε... Ξαφνικά...
Ξάφνου κατέλαβες το μυαλό μου και το 'κανες δικό σου... Εσύ...
Μονάχα εσύ μπορείς... Ίσως και μόνο εσύ να θες...
Η ακόμη μπορεί και μόνο εσένα να αφήνω...

---

Κι εγώ το πιστεύω, μου λες...

Πως η ζωή είναι παλαίστρα και μόνο ο δυνατός...
Μόνο ο δυνατός μπορεί και νικά τους φόβους του.
Πως η ζωή είναι ένας αγώνας κόντρα στον εαυτό μας...
Εμείς οι ίδιοι πληγώνουμε την καρδιά μας...
Εμείς οι ίδιοι θρέφουμε τις πληγές μας
και τις κρατούμε ανοιχτές όσο θέλουμε...
ή όσο αντέχουμε...
Κι είμαστε πάλι εμείς που τις κλείνουμε
ποτίζοντάς τες με δάκρυα...

---

Κι εγώ το πιστεύω, μου λες...

Πιστεύω στον άνθρωπο, και στη δύναμή του...
Πιστεύω πως μόνο ο άνθρωπος αποφασίζει,
ζυγίζοντας μέσα του αυτά που τον τραβούν κοντά τους
Και τότε, όταν πια ξέρει, όταν διαλέξει,
ανοίγει τα φτερά του...
Κι αφήνεται να αιωρείται, αν οι αγέρηδες τον συνοδεύουν...
Και μοχθεί, όταν φυσούν κόντρα στο προσωπό του και πεισμώνει.
Τότε κλείνει τα μάτια...
Και αφήνει τον ίδιο του τον εαυτό να τον κατευθύνει...
Άλλοι το λεν καρδιά, άλλοι μυαλό, άλλοι άνθρωπο...
Τα μάτια πια δεν βοηθούν, δε βλέπουν...

---

Γιατί είναι δύσκολο να πετάς κόντρα στον άνεμο...